Είχαμε βγει στο δρόμο με τον πατέρα μου πιασμένοι σφιχτά απο το χέρι χωρίς να λέμε λεξη. Αγωνία για κάτι -άγνωστο σε μένα και γνωστο σε κείνον- που μπορεί και να ερχόταν. Υπήρχε πολύς κόσμος στο δρόμο, η αγωνία διάχυτη, επικρατούσε ένα μούδιασμα, οι άνθρωποι κοιταζόμασταν με φλογισμένο βλέμμα, αλλά τα λόγια σπάνια.
Ο μικρότερος αδελφός πρόσφατα φαντάρος στον Εβρο, ο μεσαίος στα καράβια, η μάνα στο σπίτι. Δεν άργησε να φανεί πως επρόκειτο για επιστράτευση οπερέττα.
Ποιος τα θυμάται σήμερα; Σήμερα η κατάσταση είναι ίδια πάνω-κάτω, μόνο που η αγωνία διαρκεί περισσότερο, το μούδιασμα έχει δώσει τη θέση του στο θυμό και ο φόβος απουσιάζει από όσους δεν έχουν να χάσουν τίποτα.
Αυτά μου θύμισε ο zouri
Επιστράτευση 20.7.1974
http://youtu.be/dykgZ4HVA1U
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου