Πίκρα σε χείλη άδεια από φιλιά αγαπημένα, πίκρα σε σώματα άδεια από αγαπημένα χάδια, πίκρα διάχυτη παντού, όχι σαν το πιπέρι που νοστιμίζει, όχι σαν καφές χωρίς ζάχαρη, πίκρα πηχτή σαν λάσπη στην καρδιά, πικρολάσπη για κάτι που οσμίζεσαι ότι χάνεται ή για κάτι που χάθηκε κιόλας, σαν κάτι που βούλιαξε στην πικρολάσπη και είναι αδύνατο να ανασυρθεί, έχει κολλήσει γερά στον πυθμένα -ποιον πυθμένα;- στον ονείρων τον πάτο που δεν έχει παρακάτω, εκεί όπου για να ονειρευτείς ξανά χρειάζεσαι ώθηση, ένα γερό σπρώξιμο -από μέσα ή απ'έξω- να ξεφύγεις, να ξεκολλήσεις, να ξανανέβεις στην επιφάνεια της ζωής και ανάθεμα στους ψυχίατρους εκείνους που, ακολουθώντας τη σχολή που διδάσκει την κατάθλιψη, επιβάλλουν να ονοματίζεται η περίσκεψη και η ενδοσκόπηση του ανθρώπου "κατάθλιψη", επεκτείνοντας τη δική τους ανεπάρκεια σε ώμους οι οποίοι ζητούν βοήθεια για να σηκώσουν το φορτίο της επαπειλούμενης μοναξιάς που μόνο μοναξιά δεν είναι αλλά σοφία, είναι η σοφία που αποκτιέται με την πείρα της ζωής και ζωή με Ζ κεφαλαίο είναι ο έρωτας και η πίκρα του τελειωμού του δεν μένει έξω από το παιχνίδι της ζωής και της αγάπης που τελειωμό δεν έχει όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπιούνται και χωρίζουν ή παντρεύονται αναζητώντας τη συνέχεια του τέλους, τί συμβαίνει δηλαδή πίσω από την οθόνη -το σεντόνι- του σινεμά, αλλά εκεί πίσω κάθονται συνήθως οι ταξιθέτριες σκέψεις που βάζουν τάξη στα αισθήματα, ρυθμιστές της κυκλοφορίας των πράξεων ή των πλοκαμιών της απραξίας που τρομάζουν σαν θεόρατα χταπόδια το μυαλό των πανικόβλητων εραστών, συνηθέστατα του ενός, αυτού που διαισθάνεται το τέλος, ένα τέλος που δεν είναι ακριβώς τέλος όπως νομίζει ο πολύς ο κόσμος, γιατί "τέλος" σημαίνει μεταξύ άλλων και σκοπός, που κάποτε επιτυγχάνεται, χωρίς να καθορίζεται με ποιον τρόπο και πότε ακριβώς και με ποιο ταίρι φυσικά, άρα η πίκρα είναι κάτι χρήσιμο, μοιάζει με ένα σκαλί που πρέπει να ανεβείς για να γίνεις σοφότερος ή με ένα ποτήρι που περιέχει το νερό που θα σε ξεδιψάσει, ασχέτως αν νομίζεις ότι είναι γεμάτο δηλητήριο, πρέπει να δοκιμάσεις για να διαπιστώσεις το περιεχόμενο και η δοκιμή θέλει τόλμη, μόνο που η τόλμη είναι δύσκολο πράγμα -ιδίως για τους τολμηρούς, εκείνους που καυχώνται για την τόλμη τους- ενώ η αδράνεια, η απραξία, είναι δύναμη σαν την ικανότητα ενός φύλλου να ακολουθεί το ρεύμα του ποταμού, αναπαυόμενο στο νερό κυλάει μαζί του μέχρι να βρει κατάλληλο τόπο να σταματήσει, μέχρι να ηρεμήσει ο νους και να αντιληφθεί τη νέα πραγματικότητα, μέχρι να ξεμπερδευτεί το κουβάρι της σκέψης και να καλοσωρίσει την -παρμένη με ήρεμη σοφία- απόφαση, γιατί η γροθιά στο μαχαίρι δεν είναι λύση, το μόνο σίγουρο είναι πως θα κοπείς, γιατί ο ύπνος είναι ίαμα ευεργετικό, το ξέρω ότι σας ζάλισα αγαπημένοι μου αναγνώστες/τριες αλλά είχα υποχρέωση να γράψω αυτό το ποστ που πιθανότατα να βοηθήσει μια ψυχούλα που νιώθει την πίκρα αυτή και νοιώθει την επερχόμενη μοναξιά, μια μοναξιά που -βασισμένη στην προηγούμενη πείρα- σίγουρα θα φέρει κάτι πολύ όμορφο, κάτι πολύ όμορφο μέσα στον άνθρωπο, κάτι που δεν αποκτιέται με χρήμα: την ωριμότητα του πνεύματος.
____________________________________
ΣΗΜ. δεν θα γράψω τί είναι καλύτερο ή πιο "σωστό", κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, ο έρωτας μπορεί να μετασχηματίζεται αενάως, να ανανεώνεται, κι αυτό μόνο λίγοι εκλεκτοί το καταφέρνουν συγχρονίζοντας συνειδητά την εκατέρωθεν προσπάθεια, φτιάχνοντας το δικό τους παραμύθι, ενώ οι πολλοί προτιμούν τις εύκολες λύσεις -σαν και μένα- πράγμα που δεν είναι αναγκαστικά αποτυχία, δεν υπάρχουν τυχεροί και άτυχοι, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι διαφορετικοί, ξεχωριστοί, μοναδικοί και ανεπανάληπτοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου